Think

وقتی می تونیم مشکلاتمون رو
با حرف زدن حل کنیم چرا باید
هیچی نگیم؟؟؟

چرا هیچ وقت فکر نمی کنیم شاید ما
از حرف طرف مقابل بد برداشت کردیم

چرا ما نمی خوایم قبول کنیم که
شاید یه چیزی گفتیم که دوستمون ناراحت شده
شاید حق داشته ناراحت شه
اصلا شاید شرایط روحی خوبی واسه پذیرفتن حرف ما نداشته

فقط بلدیم زود تصمیم بگیریم

چرا نباید به آدم ها فرصت داد
حتی اگه با بدیشون بازم صد قدم از ما دور شدن؟؟؟

یعنی دوستی این قد کشکیه؟؟؟
شاید هم دوست واقعیت نباشه
وگرنه زود از دستت ناراحت نمیشه

من خودم همیشه زود تصمیم می گیرم
ولی یه مدته که می خوام رو حرفام ، تصمیم هام
و حتی عقایدم فکر کنم و بعد نظر بدم
ولی اینو همیشه می دونم
که دوستامو همیشه دوست دارم