اعتراف به عشق‌های نهان

انگار باید عادت کنی به رفتن آدم‌هایی که دوستشان داری

 بی‌قراری ندارد
باور کن ، عادت کن

منتظر بمان ، اگر کسی ارزش انتظار تو را داشته باشد

برای دانستن ارزش هایت بعضی وقت ها یک سال ، دو سال ، سه سال و یا خیلی بیشتر زمان می خواهی
تازه بعد از این همه سال ممکن است مسیرت را اشتباه انتخاب کرده باشی
باز باید برگردی ، دور بزنی ، جاده اصلی و دوباره مسیر جدید

من همیشه از این تکرار بیزارم
از رفتن آدم ها
از نبودنشان
از دلهره‌ی فراموشی
از دلتنگی ها
از دور زدن در انتهای جاده ی بن بست

نمیدانم
انگار در این زندگی قرار است یاد بگیرم که کسی نمی ماند
نه با من ، نه برای من